Woensdag alweer

Nou, de tijd gaat wel snel. De uitdaging om te leren trekt erg, dus ik stop aardig wat energie in de taal. Ik ga me er langzaamaan in thuisvoelen. De woorden komen niet meer zo vreemd op me over en zo langzamerhand beginnen we ook echt te praten in het klasje. Dat koste in het begin veel inspanning, maar je moet maar gewoon fouten maken.

Opvallend verschil met Nederland is vooral dat je vrijwel geen fietsen ziet in de straten of op de wegen, de zeldzame racer daargelaten. Het verkeer is er ook niet op ingesteld en dat zie je ook aan de reacties van de automobilisten. Ik heb het er daarom maar niet op gewaagd. Op onze (Harry Booij en ik) reis door Joegoslavie in 1989 hebben we een auto-ongeluk meegemaakt en dat wil ik niet nog eens. We zijn toen door de rechter in een gat in Bosnie veroordeeld, mede op grond van onze getuigenis die voor de rechter vertaald werd door de man die ons had aangereden! Nou ja, de boete was klein, de verzekering keek er niet gek van op en anders hadden we misschien wel weken moeten wachten op een echt proces met echte tolken en zo. Pragmatische oplossing.

Dit is wel een beetje gekke weblog geworden, denk ik. Ik heb het domweg als een soort dagboek gebruikt en spontaan opgetikt wat er in mijn hoofd speelde. Daardoor kan ik het niet onafhankelijk teruglezen. Ik heb er dus ook geen enkel idee van of het enigzins te pruimen is of niet. Ik vind het wel erg leuk om te doen, overigens, je niet bekommeren om anderen en een soortement dagboekje bijhouden. Ik kijk toch vrijwel iedere dag op internet en naar de mail.

Zo kan ik het thuis nog eens doorlezen. Leuk, dit soort mogelijkheden dankzij de moderne techniek. Wel jammer dat het vanuit hier niet lukt om er foto's op te zetten. Dat komt nog wel.