Aangekomen

Aangekomen, maar niet in gewicht. Na een rustige en goede vlucht moest ik natuurlijk op het vliegveld wachten op de eigenaar van het appartement die me op kwam halen. Hij had wat parkeerproblemen. Dan wordt je direct lastig gevallen door taxichauffeurs die je voor veel geld wel willen vervoeren. Ik bellen en geen antwoord. Na een halfuurtje kwam hij opdagen. Gelukkig maar. Op de balkan is aan van alles gebrek, maar niet aan tijd, zei Mehmeti ooit tegen mij toen we in Sofia moesten wachten op een bus naar Skopje. Het vliegtuig was toen omgeleid om een of andere reden.
's Avonds ben je dan ineens alleen, zonder aanspraak. Dat is altijd een vervelend moment. Je moet je nog thuis gaan voelen en dat duurt dan even. gelukkig heb ik wat leuke spullen meegenomen en dat helpt. Het appartement is wel aan de rand van Belgrado, zo'n 15 kilometer van het centrum. Dat wordt bussen dus. Of soms fietsen, dat kan, er is een fiets, maar hoe dat gaat in het verkeer weet ik niet.
Vanmorgen op tijd op en naar de cursus. Alles bleek in orde te zijn. Met eenUkrainse vrouw die met een Belg is getrouwd en nu hier woont, zijn we het klasje. Zij heeft het voordeel Russisch als moedertaal te hebben en ik heb wat geleerd. Het schijnt dat er morgen nog cursisten bijkomen.
de cursus is schuin tegenover de Nederlandse ambassade.
Dat is overigens wel stevig wennen, zo'n intensieve cursus na jaren van rustig wat te hebben geleerd. Die ' schoolbankjes' vragen een stevige inspanning van de hersenen. En de juffen zijn niet mals: je behoort alles wel direct te onthouden en te snappen. Nou ja, het zal wel weer in orde komen.
Na de cursus de stad in gelopen, het voetgangersgebied in. Gezellig. Ook hier live zuidamerikaanse muzie op straat. Ik heb wel lopen zoeken naar dit internet cafe, maar gevonden. Koffie haal je bij de buren op en neem je dan mee. Dat zou je in Nederland niet zo gauw meemaken.
De verkiezingen zijn inderdaad begonnen. Op straat delen ze folders en zo uit. Ik zal het proberen te volgen, maar ik had eigenlijk de pagina's vanTanjug (het servische persbureau) moeten uitdraaien en meenemen. Nu moet ik hier kijken en dat is lastiger.
Van de week wil ik nog binnenlopen bij het humanitaire fonds van Natasja Kandic. Ik heb haar leren kennen toen ze de geuzenpenning kreeg waar onder andere ik -vanuit Amnesty International- haar voor heb voorgedragen. Dat was toen wel indrukwekkend, die uitreiking. Eens kijken of ze me nog herinnert, zij heeft zoveel prijzen gekregen voor haar indrukwekkende werk!
Genoeg voor nu, later meer.